Een verre, bij voorbaat uitdagende halve marathon. Vanwege de entourage en het te verwachte warme weer.

Alert: dit is een lang bericht, alleen bestemd voor de die hard volger

Toen ik mijn programma van de 18 SuperHalfs samenstelde (nogmaals: mijn SuperHalfs, omdat ik de term mooi vind klinken en ik op voorhand wist dat het gezien mijn fysieke gesteldheid een superprestatie zou zijn om ze te voltooien), was het KiKa halve marathonaanbod mijn leidraad. Amsterdam (2x), Wenen, Ilulissat (Groenland), Marrakech stonden op het programma. Daarom heen ben ik gaan bouwen: de helft Nederlands, de helft in het buitenland. Tom Koedooder van Atleta maakte een prachtige site en ik kon los. (https://18marcssuperhalfs.nl)

Voor degene die mij goed kennen weten dat ik warmloop voor liefdadigheid. Daarbij richt ik mij op meerdere goede doelen. Als een doel mij aanspreekt ben ik ontvankelijk. Wij zijn MIND, Antoni van Leeuwenhoek foundation, Cancer Research UK (vanwege de halfs in de UK) en vanzelfsprekend KiKa, werden uitgekozen.

In Kopenhagen liep ik voor SANE (for better mental health). SANE heeft verwantschap met MIND. Ik zet mij dus graag in voor onderzoek naar (kinder)kanker én mentale gezondheid. Op beide terreinen heb ik ook een persoonlijke connectie.

Sinds ik in augustus 2022 de diagnose: uitgezaaide prostaatkanker kreeg ben ik, vind ikzelf, mentaal gegroeid. Ik leef waarachtiger maar blijf (nog steeds) gevoelig voor stemmingsschommelingen. Ik heb dat inmiddels geaccepteerd. Ik zeg altijd dat begrip en acceptatie bij een chronisch mentale aandoening heel belangrijk zijn maar dat begint natuurlijk in eerste instantie door het zelf te accepteren! Ik begrijp mijn schommelingen nog steeds niet helemaal en blijf het lastig vinden om het te laten zijn voor wat er is.

De aanloop naar Marrakech was moeizaam. Na de kerst stortte ik volledig in. Een flinke griep, oververmoeidheid (te hard aan de fundraising getrokken) en het vooruitzicht dat ik in januari 3 grote charityacties voor de boeg had, nekte mij. Ik kon niets meer en kroop weg in mijn schulp. Accepteren, herstellen en mij richten op deze loop was wat mij te doen stond. De acties moest ik annuleren maar ik was wel trots op mezelf dat ik dat kon. Nu even niet, ik pak het later wel weer op.

Zie hier de (lange) inleiding op #17…

Weinig getraind en een kwakkelende gezondheid met een voor mij wel zeer grote uitdaging voor de boeg. Ik zag er tegenop. Tegelijkertijd ben ik alweer bezig met de tijd na 18 Marc’s SuperHalfs. Zo zit ik in elkaar. Grillig. Altijd een doel voor ogen willen hebben. Typisch Marc of op zijn Marc’s krijg ik herhaaldelijk uit mijn omgeving te horen. Het zal wel zo zijn.

Een groepsreis is leuk maar ik kan me er ook echt in verliezen. Het vraagt best veel van mij en het kost mij behoorlijk wat energie. Energie die ik beter kan gebruiken om optimaal aan de start te verschijnen. Aanwezig zijn, geldingsdrang is mijn manier om me prettig te voelen in een groep. Dat eist zijn tol, zeker gezien de wel zeer geringe nachtrust tot nu toe.

Bijna alle KiKa groepen zijn leuk en ook deze groep is daar geen uitzondering op. Ook de aanwezigheid van 4 Belgen (nee, dit is geen grap) die via TUI België hebben geboekt vormt een welkome aanvulling. Onwijs gelachen met de man uit Schilde die luistert naar de illustere naam: Hertog Jan.

Semi marathon de Marrakech

In het startvak een groep vrolijke Marrokanen. Opgezweept door trommels en een vlaggenparade kwam de stemming er goed in. Mijn KiKa polo gegeven aan de man met de vlag. Verwarring alom, hij dacht ik shirtjes wilde ruilen. Er werd iemand bijgeroepen die al op het punt stond zijn shirtje uit te trekken. Hoeft niet, geniet van dit warming-up worn charity shirt, zei ik. Aldus geschiedde, hij was er verguld mee, althans dat denk ik

Mijn vaste loopmaatje Kees voelde zich niet optimaal. Ook hij had net een griep achter de rug en was nog herstellende. Van te voren gaf hij al aan dat als het bij hem niet zou gaan, ik mijn weg beter alleen kon vervolgen.

De start was een chaos. Geen startvakken dus iedereen kwam tegelijk in beweging, een startboog die instortte en lopers die na 3 meter al gingen wandelen. Iedereen zigzaggend door elkaar en in een enkel geval ook tuimelend over elkaar door het gebrek aan ruimte en de hoge stoepen. Kees flipte zowat en had even genoeg aan zichzelf; ik vervolgde de semi marathon alleen. Wel even schakelen. Ik had graag met Kees gelopen maar begreep zijn wens om los van elkaar te lopen.

Lange brede straten maar toch was er de eerste kilometers weinig ruimte. De run deed onrustig en chaotisch aan. Het leek wel of er veel meer mensen op het parcours liepen dan er aan startnummers aan deelnemers was verstrekt. Bij de waterposten was het rommelig. Iedereen stortte zich als het ware op de tafels. Er werd gegrist en zelfs flesjes aan deelnemers toegeworpen. Ik liep maar wat door en wist gelukkig steeds een flesje te bemachtigen die ik gelijk met electrolytentabletjes mixte. Belangrijk want het werd al snel warm.

De eerste 10km gingen voorspoedig. Keurige tussentijden zonder mij bovenmatig in te spannen. Ik liep gedoseerd en dat is wat ik mij voorgenomen had. De Maurten gel die mij na 10km bij het KiKa supporterspunt overhandigd werd viel goed en deed wonderen. Ik voelde hernieuwde energie. De laatste 11km redelijk vlak gelopen. Wel merkte ik dat ik rond km 19 aan het uitdrogen was. Ik zweette nauwelijks meer maar had wel behoorlijke zoutranden op mijn gezicht, petje en sokken. Gelukkig had ik tijdens de race voldoende electrolyten tot mij genomen. Blij dat de finish in zicht kwam. Ik denk net op tijd….

Bij de finish was de chaos helemaal compleet. Vrijwel geen uitloop waardoor alles in één klap stagneerde en stilviel. Je waande je haast in een vluchtelingenkamp. Van de zijkant werden er flesjes water de menigte ingegooid. Je kwam niet bij de medailleuitgifte of de uitgang. Er werd geschreeuwd en getierd.

Ik ben er samen met de Belgische deelneemster van de TUI groep aan de zijkant uitgestapt, dwars door het promodorp gelopen, omgelopen en via de achterzijde weer teruggelopen. Daar vroeg ik om 2 medailles die ik wonder boven wonder kreeg. Vervolgens liepen Celine en ik naar het hotel, weg van de inmiddels hysterische massa.

Wat opviel was dat de ‘buitenlanders’ gelaten reageerden en dat vooral de lokale bevolking heftig te keer ging tegen deze omissie. Op een gegeven moment waren de medailles op (zij werden werkelijk uit de handen van de steeds wanhopig wordende vrijwilligers gegrist). In de uitslagen staat startnummer 4207 (Marc Wiewel, gelukkig is de spelling van mijn naam correct) geboekstaafd als een Duitse vrouw uit 1973 Dat soort dingen. Alles is een Marrakech goed geregeld, behalve waar we hier voor kwamen.

Eenmaal in het hotel aangekomen werd ik opgeschrikt door het bericht dat twee van onze deelnemers, Laurens en Maggie, tijdens de race onwel waren geworden. Maggie was uitgedroogd en Laurens is in een poging om een snelle tijd neer te zetten (ruim onder de 3 uur) compleet out gegaan. Te diep gegaan waar zijn lichaam in deze hitte niet goed reageerde op zijn inspanning.

Beiden moesten naar het ziekenhuis en knapten na het toedien van meerdere infusen weer op. De schrik zat er bij ons allen goed in maar ook de compassie naar onze dierbare groepsleden toe. Met de groepscohesie zit het wel goed maar na deze gebeurtenissen helemaal. Enorm blij dat Laurens en Maggie ‘s avonds aan het diner konden aanschuiven. Zo werd een al met al zeer bewogen dag goed afgesloten.

Persoonlijk ben ik zeer tevreden met deze finish. Onder lastige omstandigheden een acceptabele tijd lopen is een complimentje naar mezelf waard. Maar veel belangrijker is dat Laurens en Maggie goed uit deze voor hen teleurstellende (halve) marathon zijn gekomen. Mijn compassie ging volledig uit naar hen. We zijn een groep en dat stralen we ook uit van het begin tot het eind.

Op naar 2 maart as. De laatste van 18 Marc’s SuperHalfs in Rome. Iets om enorm naar uit te kijken. Met Max, Tobias, Julian, Judith, Frederieke. Maar ook mijn KiKa vrienden: Patrick, Pascalle, Kees, Jolanda, Stephanie en Wicky zijn daarbij aanwezig. Ik prijs me gelukkig met zoveel support.

Voor nu ontspannen voorbereiden naar dit big event.